آراء چلو کبابی

در عالم واقع ثبات هر نظام سیاسی برآمیزه ایی از رضایت و اجبار متکی است. رابطه ی رضایت و اجبار معکوس است. اگر شالوده ی یک نظام بر رضایت عامه ی مردم باشد و به اصطلاح فرمانبران حق فرمان دادن حاکمان را بپذیرند و آنرا مشروع بدانند حکومت در استفاده از زور صرفه جویی خواهد کرد. اگر جمعیت بیشتری در یک کشور حاکمیت را فاقد مشروعیت بدانند ممکن است تنها عمود خیمه ی حاکمیت استفاده از زور و اجبار باشد. در چنین شرایطی رژیمی که بر زور متکی است خود را بی ثبات می داند و به استفاده از اجبار خود را معتاد می بیند. احتمال تداوم چنین نظامی وجود دارد ولی چنان لزران و آسیب پذیر می شود که حوادث و رخدادهایی تصادفی و معمولی موجب سقوط آنرا فراهم می سازد. مثلاً در کشو رمصر چندین راهپیمایی و تجمع و فعالیت فیس بوکی که در نظام های دیگر معمولی به نظر می رسد پایه های سست و لرزان نظام که از آن مشروعیت زدایی شده بود فرو ریخت. پس هر نظامی تلاش دارد تا جلب رضایت مردم کند و قدرت خود را مشروع سازد. انتخابات در هر نظام سیاسی هم می تواند ابزار مناسبی برای جلب رضایت عمومی باشد هم می تواندمیزان سنجش و اندازه گیری کمی این رضایت باشد.
انتخابات یعنی مردم از آزادی انتخاب برخوردارند و می توانند گزینش خود را ابراز بدارند.
یکی از آفتهای آزادی انتخابات دستکاری در ذهنیت عمومی مردم و قالبی کردن آن یا خلق آگاهی کاذب است. ساده ترین نوع آن رفتار غیر صادقانه نامزدهای انتخاباتی در پوسترهای تبلیغی است که به کمک فتوشاپ کچل را دارای زلف بلند، اخمو را خندان،کوررابینا و زشت را زیبا جلوه می دهد. این رفتار غیر صادقانه در ارائه زندگینامه و سوابق غیر واقعی نیز هست به اصطلاح موش را در پوست شیر کردن است.
شیوه ی دیگر پنهانکاری سیاسی و غیر شفاف بودن مواضع نامزد در مقابل رخدادهای سیاسی، اقتصادی و فرهنگی است یا فرار کردن از پاسخگویی در مقابل وظایفی که تاکنون بر عهده داشته است. زشت ترین شیوه، خرید رأی به صورت نقد یا توزیع هدایا یا همان آراء چلوکبابی است. تهدید، ایجاد رعب و وحشت و فرستادن پیغامهایی که حکایت از عزل و اخراج اشخاص و یا تحت فشار قرار دادن اعضای خانواده دارد برای جهت دادن آراء به سمت نامزد خاص از ناجوانمردانه ترین شیوه هاست. انسان مخترع و مبتکر از این نوع شیوه ها و ابزارها و روش ها فراوان می داند ولی هستند کسانی که با صداقت و سلامت وارد رقابت انتخاباتی می شوند و مسوول پذیرند. به فرموده رهبر انقلاب از نامزدهای دروغگو و وابستگان به ثروت و قدرت برهیز کنید.  

مجلس نهم

نهمین انتخابات مجلس شورای اسلامی در اسفند ماه سال جاری در غیبت یکی از جناح های سیاسی کشور در حالی برگزار خواهد شد که ایران با مهمترین چالش سیاست خارجی خود روبروست. تاثیر میزان مشارکت بر مشروعیت و ایجاد پشتوانه ی سیاسی در چانه زنی ها در سطح بین الملل بر کسی پوشیده نیست. همچنین انتخابات آینده در تغییر بلوک بندیهای سیاسی در ایران نقش اساسی خواهد داشت. شاید نتیجه انتخابات آینده پروژه ناتمامی که پس ازانتخابات هشتادوهشت شروع شده بودرا تکمیل کند و به معنی عبور از اصولگرایی و شکل گیری جناحی از درون این جریان با شد که با اصولگرایی سنتی مرزبندی های جدیدی خواهدداشت. در صورت تحقق این امر جناح سنتی اصولگرا تبدیل به اقلیت سیاسی کم توانی در معاملات سیاسی کشور خواهد شد. شکل گیری مجلس نهم می تواند تردیدهای موجود برای تغییر نظام ریاستی به نظام پارلمانی را بزداید و مانند کاتالیزوری در این معادله سیاسی آنرا تسریع کند. در هرمزگان که کمترین ثبت نام کننده داشته در صورت تائید صلاحیت آنها از میان پنج عضو فعلی مجلس تنها دو نفر شانس حضور دوباره در مجلس نهم خواهند داشت.درسطح ملی رقابت اصلی بین دو جناح جبهه پایدار ی و جبهه متحد از طیف اصولگرایی خواهد بود این رقابت فاقد پشتوانه طرح و تفسیر از شرایط فعلی ایران و برنامه جدیدی برای آینده است. رقابت در محیط کاملاً محافظه کارانه برای تثبیت وضعیت موجود است. اما رقابت با پایان انتخابات تمام نخواهد شد و استمرار آن به تضعیف یا حذف کامل جناح مغلوب در انتخابات بعدی یا تعیین دولت آینده منجر خواهد شد. همه اینها با اماها و اگرهای فراوانی همراه است. پیش بینی تحولات ایران بسیارسخت ومشکل وگاهی  فراتر از دانش و تجربه تحلیل گران اطلاعاتی و سیاسی است. عصر پیش گوییهای نو ستراداموس نیز قرنهاست به پایان رسیده است. کاهنان سیاسی نیز در این معبد راهی ندارند. اما همه ی اینها باعث نمی شود که به آنچه در حال شکل گیری است بی اعتنایی شود. شاید در مهمترین بزنگاه تاریخ ایستاده ایم خصوصا که ایران کشورحوادث غیر مترقبه وغیرقابل پیش بینی است.

چه باید کرد؟

سقوط چهار دیکتاتور در تونس، مصر ، لیبی و یمن درسهای فراوانی داشت. درسهائی برای حاکمان منطقه، آموزشهائی برای سیاستمدارانی که خارج از حوزه ی قدرت فعالیت می کنند و رهنمود هائی برای مردمی که علاقمند به مشارکت در ساختن آینده کشورهای خود هستند. سخت ترین کار سیاستمداران لجام زدن بر توسن احساسات و گم نکردن علامت های راه است . بدترین وضعیت، درماندگی در فضای تحیر ، شک ، تردید و دو دلی است. نداشتن تحلیل صحیح منجر به ندانم کاری، یاس و ناامیدی خواهد شد. کدام جناح واقع بینانه ترین تحلیل از اوضاع کنونی را دارد؟ مفیدترین برنامه ی عملیاتی توسط چه جریان سیاسی ارائه شده است؟ یکی از چند مسئله مهم در سیاست های داخلی کشور موضوع انتخابات مجلس نهم است. طیفی از سیاستمداران با بی اهمیت دانستن این مسئله آن را در حد یک مانور سیاسی تقلیل می دهند‌، نتیجه این نگاه، انفعال و نهایتاً صدور چند بیانیه ی سیاسی است؛ گروهی که پای ثابت هر انتخاباتی هستند به عنوان کاندیدا با شرکت در این مسابقه به جایزه یی می اندیشند که در پایان خط انتظار آنان را می کشد. جمعیتی هم اما مسئولانه تر به پیامدهای ناگزیر این حادثه در سرنوشت آینده ی مملکت می اندیشند و با یکی از چالشها در جواب صحیح "به چه باید کرد؟" بخشی از زندگی سیاسی خود مواجه هستند. به مصر و تونس برگردیم، در تونس حزبی به رهبری راشد الغنوشی وجود دارد که در سالهای حکومت بن علی منحله اعلام شد و رهبر آن که درس خوانده ی رشته ی فلسفه از سوربون پاریس بود به صورت تبعید در اروپا زندگی می کرد. این جریان با تغییر در فرم و شعارها امروز پیروز اول انتخابات تونس است. جریان نیرومند اخوان المسلمین مصر نیز با ویترین جدیدی از شعارها و اهداف مقام اول انتخابات مصریها را از آن خود ساخت. اما سرنوشت لیبی پس از قذافی در هاله ای از ابهام است. بزرگترین گناه قذافی کشاندن نیروهای ناتو به خاک کشور بود اما وجود احزاب و جریانهای سیاسی نیمه جان در مصر و تونس مانند ستاد حوادث غیرمترقبه مانع از لشکر کشی غرب و ویرانی و اشغال کشور شد. ترکیه مثال مناسبی از تاثیر حزب اسلامی بر تغییر و اصلاحات کم هزینه در کشور شد. مسئولیت اشغال یک کشور متوجه آحاد یک کشور است. یکی کمتر یکی بیشتر ولی بی گناه وجود ندارد. باز به سوال چه باید کرد بازگردیم و برای یافتن جواب وارد یک گفتگوی همه جانبه شویم. منبع: هرمزگان نیوز