یکی اززیباترین مرثیه های ادبیات فارسی نه بیت ،سروده ایرج میرزااست.
دیوان ایرج میرزا به اهتمام دکترمحجوب ص 166 .
رسم است هر که داغ جوان دیده دوستان / رأفت برند حالت آن داغ‌دیده را
// یک دوست زیر بازوی او گیرد از وفا / وان یک ز چهره پاک کند اشک دیده را //
آن دیگری بر او بفشاند گلاب وشهد / تا تقویت کند دل محنت چشیده را //
یک جمع دعوتش به گل و بوستان کنند / تا برکنندش از دل، خار خلیده را //
جمع دگر برای تسلای او دهند / شرح سیاه‌کاری چرخ خمیده را //
القصه هر کس به طریقی ز روی مهر / تسکین دهد مصیبت بر وی رسیده را».
«آیا که داد تسلیت خاطر حسین ؟/ چون دید نعش اکبر در خون تپیده را //
آیا که غمگساری و انده بری نمود // لیلای داغ‌دیده‌ی زحمت کشیده را //
بعد از پدر دل پسر آماج تیر شد // آتش زدند لانه‌ی مرغ پریده را //