راه و رسم مسلمانی ( 3 )

عقیده 
تعلق خاطر انسان به باورهای خود عقیده است که لزوماً به معنای حق بودن آن نیست و تلاش اصلی انبیاء این بود که باورهای حق را از باورهای باطل متمایز کنند و با باطل مقابله نمایند . ملاک حقا نیت باورهای دینی مطابقت آن با وحی و عقل و فطرت است و اگر دستور دینی در ظاهر با معیارهای عقل ناسازگار باشد ولی به صورت قطعی و مسلم مشخص باشد که از ناحیه دین است این تضاد ظاهری به نفع دستور دینی حل می شود . 
ایمان 
حاصل شناخت آمیخته با عشق و محبت و شیفتگی قلب  به آن ایمان گفته می شود و از لحاظ واژه از ریشه امن به معنای تصدیق و اطمینان است . محصول نهائی آن آرامش دل و سکینه است . اطمینان قلبی و عبور از شک و دو دلی محصول و میوه ایمان است و انسان مومن را به درجاتی از استواری می رساند که طوفانهای زندگی او را متزلزل نخواهد کرد . « الذین اذا اصابتهم مصیبه قالوا انا لله و انا الیه راجعون » بقره آیه 156 کسانی که هرگاه مصیبتی به آنها رسید گفتند : ما برای خداییم و بازگشت ما به سوی اوست . 
در سوره حجرات آیه 15 آمده است : « انما المومنون الذین امنو بالله و رسوله ثم لم یرتابوا » مومنین کسانی هستند که به خدا و رسول او ایمان آوردند و هیچ شک و تردیدی به خود راه ندادند . 
ایمان درجاتی دارد و در روایتی از امام صادق ( ع ) آمده است که خداوند ایمان را هفت قسم قرار داده و میان مردم تقسیم کرد یا در حدیث دیگر ایمان را به پله ائی ده درجه ائی مثال زده است که هرکس در درجه ائی از این پله است . همچین امام صادق ( ع ) در حدیث دیگری فرموده است : که « ایمان اقرار زبانی ، تعلق قلبی و عمل با جوارح است » 
اقرار زبانی ابتدای راه ایمان است و صرف بیان زبانی در واقع اسلام است مگر آنکه ایمان به قلب آدمی راه پیدا کند و مقتضای آن عمل است . 
در آیات قرآنی ایمان و عمل صالح باهم آمده است در آیه 124 سوره نساء شرط ورود به بهشت را ایمان و عمل صالح نامیده است و فرموده است : 
« و من یعمل من الصالحات من ذکراو انثی و هو مومن فاولئک یدخلون الجنه ولایظلمون نقیرا » و هرکس از مرد و زن در حالی که مومن باشد و عمل صالح انجام دهد به بهشت وارد می شود وبه قدرذره هسته خرمابه وی ستم نکنند. 
ایمان و کفر امر قلبی و تابع پذیرش آنست با وجود غیر اختیاری بودن حب و بغض اما مقدمات آن امر اختیاری است و دعوت به ایمان دعوت به فراهم ساختن مقدمات آن که اموری اختیاری است نیز می باشد . 
انسان مومن که مرکز ثقل هستی را « الله » می داند جهان را محیطی امن می پندارد که بر اساس حکمت تدبیر می شود و از آنجا که به نور الهی در پدیده های هستی نظر می کند . « المومن ینظر بنور الله » دارای بصیرتی است که می تواند از ظوا هر حوادث عبور کند و عمق مسائل را درک کند و موضع گیری مناسب داشته باشد . انسان مومن مورد الطاف الهی است و هر لحظه در بهشتی از آرامش و اطمینان به سر می برد .