چه باید کرد؟

سقوط چهار دیکتاتور در تونس، مصر ، لیبی و یمن درسهای فراوانی داشت. درسهائی برای حاکمان منطقه، آموزشهائی برای سیاستمدارانی که خارج از حوزه ی قدرت فعالیت می کنند و رهنمود هائی برای مردمی که علاقمند به مشارکت در ساختن آینده کشورهای خود هستند. سخت ترین کار سیاستمداران لجام زدن بر توسن احساسات و گم نکردن علامت های راه است . بدترین وضعیت، درماندگی در فضای تحیر ، شک ، تردید و دو دلی است. نداشتن تحلیل صحیح منجر به ندانم کاری، یاس و ناامیدی خواهد شد. کدام جناح واقع بینانه ترین تحلیل از اوضاع کنونی را دارد؟ مفیدترین برنامه ی عملیاتی توسط چه جریان سیاسی ارائه شده است؟ یکی از چند مسئله مهم در سیاست های داخلی کشور موضوع انتخابات مجلس نهم است. طیفی از سیاستمداران با بی اهمیت دانستن این مسئله آن را در حد یک مانور سیاسی تقلیل می دهند‌، نتیجه این نگاه، انفعال و نهایتاً صدور چند بیانیه ی سیاسی است؛ گروهی که پای ثابت هر انتخاباتی هستند به عنوان کاندیدا با شرکت در این مسابقه به جایزه یی می اندیشند که در پایان خط انتظار آنان را می کشد. جمعیتی هم اما مسئولانه تر به پیامدهای ناگزیر این حادثه در سرنوشت آینده ی مملکت می اندیشند و با یکی از چالشها در جواب صحیح "به چه باید کرد؟" بخشی از زندگی سیاسی خود مواجه هستند. به مصر و تونس برگردیم، در تونس حزبی به رهبری راشد الغنوشی وجود دارد که در سالهای حکومت بن علی منحله اعلام شد و رهبر آن که درس خوانده ی رشته ی فلسفه از سوربون پاریس بود به صورت تبعید در اروپا زندگی می کرد. این جریان با تغییر در فرم و شعارها امروز پیروز اول انتخابات تونس است. جریان نیرومند اخوان المسلمین مصر نیز با ویترین جدیدی از شعارها و اهداف مقام اول انتخابات مصریها را از آن خود ساخت. اما سرنوشت لیبی پس از قذافی در هاله ای از ابهام است. بزرگترین گناه قذافی کشاندن نیروهای ناتو به خاک کشور بود اما وجود احزاب و جریانهای سیاسی نیمه جان در مصر و تونس مانند ستاد حوادث غیرمترقبه مانع از لشکر کشی غرب و ویرانی و اشغال کشور شد. ترکیه مثال مناسبی از تاثیر حزب اسلامی بر تغییر و اصلاحات کم هزینه در کشور شد. مسئولیت اشغال یک کشور متوجه آحاد یک کشور است. یکی کمتر یکی بیشتر ولی بی گناه وجود ندارد. باز به سوال چه باید کرد بازگردیم و برای یافتن جواب وارد یک گفتگوی همه جانبه شویم. منبع: هرمزگان نیوز