یک لامپ روشنائی درکوچه ائی تاریک

ژاپن کشوری که این روزهادراخباررسانه هابسیارازآن شنیده ایم ازلحاظ میزان تیراژ روزنامه وکتاب یکی ازکشورهای پیشرواست. روزنامه هائی باتیراژ چند ده میلیونی رکورد بسیاربالائی است.کشورهای انگلیسی زبان مانندآمریکا،انگلیس،استرالیا،کاناداوامثال آن جمعیت چندصدملیونی دارندولی به صورت نسبی ازژاپن دراین زمینه عقب ترهستند.کشورهای عربی نیززبان واحدی دارند و روزنامه هادرگستره ی فراکشوری توزیع می شود.ایران کشوری است که می تواند محصولات خودرادرجغرافیای کشورهای فارسی زبان توزیع کند.همانطورکه مثلادرروی دکه های نشریاتی درامارات می توان  الاهرام مصری یاالنهارلبنانی راخرید،می شودامیدواربودکه نشریات ایرانی دردکه های روزنامه فروشی افغانستان،تاجیکستان ،کردستان عراق،بخشهائی ازآذربایجان ،ترکیه،کشورهای شبه قاره، هندوپاکستان وچندکشوردیگرنیزروزنامه های ایرانی به فروش برسد.امابه دلائلی که جای بحث آن دراین نوشته نیست مادرحوزه ی مطبوعات بامشکلات فراوان صنفی وغیرصنفی روبروهستیم،داستان این مسئله دراستانهاغم انگیزتراست.مطبوعات استان هرمزگان ازمظلومترین بخشهای فرهنگی جامعه ماست،کالایی که منفعت اقتصادی ندارد دربازارهرمزگان مشتری نداردواصحاب مطبوعات باگرفتاری ومشقت روزگارمی گذرانند.مطبوعات بااعمال شاقه مصداق این جماعت است. نخستین تعهدروزنامه نگاری به شهروندان است.آنهاکه خبرراکسب می کنند،مانندکارمندان یاکارگران یک اداره یاشرکت تجاری نیستند،آنهایک وظیفه ی اجتماعی دارندواین همان چیزی است که به شکل استقلال روزنامه خودرانشان می دهد.اگرازیک روزنامه نگارسوال شودکه برای چه کسی کارمی کند؟اکثریت آنان پاسخ خواهندداد:مابرای خوانندگان روزنامه مان کار می کنییم وشایداین یک اصل ومحورنخستین اجماع عمومی باشد که دربین اهل مطبوعات رواج دارد.رسیدن به چنین درک مشترکی آسان به دست نیامده است گاهی لازم شده است تاروزنامه نگارواصحاب مطبوعات برای دنبال کردن حقیقت وتامین سعادت عامه ی مردم آینده ی مادی خودراقربانی کند.درشرایط بسیارسخت ودربزنگاههای تاریخی یک روزنامه تبدیل به یک لامپ روشنائی درکوچه ائی تاریک می شودومردم احساس می کنند که تنهانیستند،تریبون وبلندگوئی وجوددارد که پژواک صدای آنهاست.یکی ازموانع پیش روی این حرفه جنبه فرهنگی دارد،جامعه ائی که عادت به خواندن نداشته باشدوبیان شفاهی بربیان مکتوب غالب است هرچه ازقلم برروی کاغذتراوش می کندرامنزوی خواهدساخت.مانع دیگرغیرحرفه ائی بودن کادرهائی است که دراین حوزه فعالیت می کنند.مانع عمده ی دیگراقتصادی است،خصوصاکه تجارت روزنامه ائی باانحصارچاپ آگهی هاومیزان پائین تیراژمحکوم به شکست است. درچنیین شرایطی دستگاههای متولی می بایست وظیفه ی حمایتی خودرابه درستی انجام دهند.ازآنجاکه ادارات وسازمانهای دولتی علی الخصوص آموزش وپرورش ودانشگاهها بخشی ازجامعه فرهنگی ماهستند،رواج روزنامه درمیان آنان علاوه برآنکه نوعی کارفرهنگی درجهت توسعه وپیشرفت است عملاکمک به بالارفتن تیراژوتقویت اقتصادی مطبوعات است. متاسفانه شنیده هاحاکی ازآنست که بعضی ازادارات هیچ تمایلی به ورود مطبوعات محلی به درون خودوتوزیع آن درمیان کارمندان ندارند.مهمترین گام عملی می تواند توسط استانداری هرمزگان برداشته شودغیرازآنکه درحوزه ی آنان مطبوعات راه پیداکندعامل تشویق ادارات دیگرنیزباشدواگرمطبوعات محلی به دفترمدرسه هاودانشگاههاراه یابدیابرتابلواعلانات یادرکتابخانه های مدارس ورودپیداکندبایدبه داشتن نسل آگاه وپیشروامیدوارتربود.شایدشروع سال جدیدهمراه باتحول درنگرش وبینش باشدومطبوعات محلی صرف نظرازخط وربط های سیاسی برروی میزکارمندان ،دفاترمدارس ودردست دانش آموزان ودانشجویان خودنمائی کند.