خیر فردی ـ خیر عمومی
(لن تنالوالبرحتی تنفقوامماتحبون) به نیکوکاری نمی رسید مگر از آنچه که بیشتر دوست دارید انفاق و بخشش کنید(قرآن)
عظمت انسان به دانش و اخلاق و فضیلتهای فردی و اجتماعی است. عظمت شهرها به خیر عمومی و فضائل مدنی است. اگر مولوی چراغ به دست به دنبال انسان است و آنرا آرزو می کند در عصر کنونی باید سراغ از شهر به مفهوم امروزی و مدرن آن گرفت که با فضیلتهای مدنی اش و خیر عمومی عظمت یافته و موجبات آرامش شهروندان و مردمی است که در آن زیست می کنند. نشان و علامتهای آرام بخش شهر بندرعباس در کجا باید جستجو کرد؟
صحنه اول: زنان و مردانی که کپسولهای گاز بر دوش یا در گاری و سواری و باری گذاشته به دنبال بیست کیلو گاز مایع روانند، بو می کشند تا شاید آنرا بیابند.
صحنه دوم: بیماران درمانده و مظلوم که از شهرها و روستاهای استان به بیمارستان مرکز استان آمده اند یا آواره استانهای همجوارند. تنها مرکز ام.آر.آی استان با نوبتهای طولانی در انجام کار یا اعلام نتیجه که در بسیاری از موارد عملا برای بیماران خصوصا اورژانسی فائده ای ندارد. حکایات و شکایات عرصه بهداشت و درمان به نحوی است که مردم استان هر روز با آن درگیر هستند .
صحنه سوم: مهرماه و گشایش مدارس و نگرانی اولیا از وضعیت مراکز آموزشی و کیفیت تحصیل و تدریس و وضعیت نابسامان و نگرانیهای مضاعف اهالی شریف حوزه آموزش و فرهنگ و تربیت، نابسامانیهای ساختاری که از سالها بر روی هم انباشته شده است.
صحنه چهارم: شهر غضب شده، تصرفات غیر مجاز و رد پای تجاوز به حقوق مردم و تشنگی شهر برای اعمال صحیح قانون در این زمینه.
صحنه پنجم: توزیع نابرابرکاربریها، معضلات حمل و نقل شهری وکالبد شهری که با فضای سبز و درخت و طراوت قهر است. شهر خاکستری، شهری که تشکلهای مدنی و مردمی و آرا و اندیشه ها و نظرات آنان در فضای آن نیست .شهری که شورا و نمایندگان مردم و هر چه رنگی از مردم دارد در آن غائب است.
و عدد این صحنه ها در نمایشنامه بندرعباس چند رقمی است؟
حمل کپسول، نوبت ام آر آی، آموزش و پرورش و هنر و فرهنگ و ... با دستهای با کفایت کسانی حل خواهد شد که برای گشودن گرهها پیرو مذهب اندیشیدن و مسوول بودن هستند.آنانی که درعمل بی ادعاهستند. به قول مرحوم سعدی علیه الرحمه
دریاب کنون که نعمتت هست به دست
کاین دولت و ملک می رود دست به دست
