سال جدید

خبرت هست که مرغان سحر می گویند
آخرای خفته، سر از خواب جهالت بردار

سعدی در توصیف بهار در مصراع بالا یکی از وظایف بهاری را بیداری دل و کسب بصیرت و دانش و بیداری از جهالت و غفلت می داند پس سال جدید با آگاهی بیشتر و فهم صحیح تری از خود و جامعه و مسائل آن بهتر خواهد بود.

تا کی آخر چو بنفشه سر غفلت در پیش
حیف باشد که تو در خوابی و نرگس بیدار
باز سخن از بیداری و دوری از غفلتهاست که نتیجه آن پرهیز از حسرت و پشیمانی است.
مژدگانی که گل از غنچه برون می آید
صد هزار اقچه بریزند درختان بهار
سال جدید با امیدواری به رویش و شکوفا شدن بذرها و گل دادن غنچه ها زیباتر خواهد بود.
پاک و بی عیب خدایی که به تقدیر عزیز
ماه و خورشید مسخر کند و لیل و نهار
ایمان داشته باشیم که تقدیر و اراده الهی بر همه وجود و هستی محیط است، این ایمانی است که شکوفاکننده و ثمربخش و مفید خواهد بود.
تا قیامت سخن اندر کرم و رحمت او
همه گویند و یکی گفته نیاید ز هزار
باز گفتگو از رحمت و کرم و لطف الهی است که جهان هستی را زیبا کرده است.
سعدیا راست روان گوی سعادت برند
راستی کن که به منزل نرود کج رفتار
صد یقین کسانی هستند که گفتارشان راست و مطابق با عقیده و باورهایشان است. از نفاق و کذب و دروغ و ناراستی بدورند. سال جدید با راستگویی و پندار و کردار راست بهتر خواهد بود، اگر اندیشه کنیم. سعدی در جای دیگر می فرماید:
یک نصیحت ز سر صدق جهانی ارزد
مشنو ار در سخنم فایده دو جهانی نیست
اما نصیحت و توصیه و سخنرانی راهگشا نخواهد بود، زیرا بهار فصلی است که طبیعت در سخن و کلام و تسبیح است و ما باید شنونده باشیم، اگر بفهمیم
کوه و دریا و درختان همه در تسبیح اند
نه همه مستمعی فهم کنند این اسرار
اگر کار به سخنرانی نیست پس به چیست؟
سعدیا گرچه سخندان و مصالح گویی به عمل کار برآید به سخندانی نیست
امام صادق (ع) فرمود مردم را با اعمالتان دعوت کنید نه با گفتارتان هیچ اندیشیده ایم فائده اینهمه گفتن و تبلیغات و هیاهو چیست؟
پند بردار ز شعرم نه عبارت که مرا
غرض از شاعری اظهار سخنرانی نیست
سعدیا در خوشاب سخن ارزان مفروش
که کم از در گرانمایه عمانی نیست