عربی زنی زیبا بنام زهره داشت.به اوگفتند:آیاراضی هستی که خلیفه شوی وبه تولقب امیرالمومنین بدهنداما زنت بمیرد؟گفت: نه به خدا زیرا دراین صورت کار مردم پریشان می شود ومن هم بی زهره خواهم ماند.(فخرالدین علی صفی ،لطایف الطوایف). انتخاب بجا بود""""
اصطلاحات الوهیت و ربوبیت
" اسم"
در زبان عربی اسم دارای دو معنی است:
الف ـ اسم لفظی است که بر مسمی دلالت دارد
و آن را به ما می شناساند. به تعبیردیگر اسم واژه ایی برای نامیدن اشیاء و اشاره
به آنهاست مثل اسامی شهرها و اشخاص که واژه هایی برای نامگذاری هستند.
ب ـ اسم لفظ و واژه ایی است که بر حقیقت یا
صفت مسمی (نامگذاری شده) دلالت دارد، «
سبّح اسم ربک الاعلی » ( الا علی/ا) یعنی پروردگارت را تسبیح و ستایش کن. اسم در
آیه ی فوق بر حقیقت و صفت رب وپروردگار دلالت داردوبه معنای نام نیست.
یا در آیه ی دیگر قرآن: « علم آدم الاسماء
کلها » (بقره /37)
خداوند اسماء هر چیزی را به آدم آموخت.
روشن است که اسم در آیه ی فوق به معنی نام
اشیاء نیست. زیرا جلوه های وجود و اشیاء غیر قابل شمارش است و از طرفی دانستن نام
شناسنامه ایی اشیاء مثل کوه و درخت و ... هیچ ارزش معرفتی ندارد کما اینکه اشیاء
در زبان های مختلف نام و اسامی متفاوت دارد. پس آنچه خداوند به آدم آموخت ویژگی و
حدود و صفات و حقیقت اشیاء است که فرشتگان از دانستن آنها عاجز و ناتوان بودند.