نماز،لبیک به دعوت
نوح فرمود:"قال رب انی دعوت قومی لیلاونهارا فلم یزدهم دعائی الافرارا" پروردگارا من شب وروزقوم خودرادعوت کردم ودعوت من جزبرفرارشان نیفزود.5-6 سوره ی نوح .دراین آیه حضرت نوح (ع) خبردادکه قومش نسبت به دعوت اوخودرابه کری زدند،زیرامی دانست که اجابت دعوتش برآنان واجب می شود.وزمانیکه آنانرافراخواندتاخداوندبیامرزدشان آنان انگشت هایشان رادرگوش هایشان نهادندوجامه هایشان رابه سرکشیدند.نوح قومش راازحیث عقل وجنبه ی روحانی آنان شب دعوت کرد،چون آنهاغیب اند ونیزازحیث صورت وظاهروجنبه ِ حسییشان روزفراخواندشان ودردعوت بین آن دوجمع نکرد،مانند"لیس کمثله شیء" لذا باطنشان ازاین فرقت وجدایی وفرقان رمیدگی یافت وبرفرارشان بیفزود،چون درآن فرقان است درحالی که امرقرآن است نه فرقان،وآن که درقرآن اقامت گزیند گوش به فرقان نمی دهد،اگرچه درآن است،زیراقرآن فراگیرفرقان است امافرقان، فراگیرقرآن نمی باشد.بدین جهت جزمحمد(ص)واین امتی که بهترین امتی هستندکه براین مردم نمودارشده اند،اختصاص به قرآن نیافتند.پس محمد(ص)قوم خودش راشب وروزفرانخواند،بلکه آنان راشب درروزوروزدرشب فرامی خواند.ودراین مسئله نکته هاست که دانایان ازآن بهره ها می گیرندکه نفی دوئیت وتنزیه وتشبیه وشرک است. ازاینروخداوندامت محمد(ص) راامربه برپاداشتن نمازکردکه شب وروزراباهم داشت ومقام آن مقام قرآن است،توحیدوقیام ،رکوع وسجودوشهادتین وسلام راباهم دارد.نمازلبیک مومن به دعوت اوست ومقام آن قرابت وهمنشینی است. چنیین نمازی نردبان ملکوت است.