نردبان ملکوت 1

خداوند به ما انسانهای مکلف امر کرده است تا نماز را با کیفیت و شکلی که در فقه توضیح داده شده است در وقت و زمانهای معین ادا کنیم .
نماز پنجره ای است که به سمت عظمت خداوند گشوده می شود، از اینرو نماز گزاربا خضوع و خشوع و حضور قلب همراه می شود . با زبان و گفتار یادآورآن عظمت می شود. جوارح و اعضا مودب به آداب نماز می شود. نمازگزار خود را در دریائی از اسرار غوطه ور می بیند. در اقیانوسی که در آن دعا، ذکر، قرائت قرآن، تسبیح خداوند، رکوع و تواضع، سجود و محو شدن موج می زند. تاثیر معنوی و روحی آن ، قلب نمازگزار را صیقل و جلا می دهد. خشوع مهمان دل آدمی میشود. خضوع رفتار را جهت می دهد. چشمه سار معرفت در وجود آدمی می جوشد و او را از فحشا و منکرات دور می سازد. از اینرو پیامبر فرمود:" روشنی چشم من در نماز است."
برای نمازگزار لازم است تا معانی گفته ها و کرده ها یعنی" قول و فعل "خود را در حین انجام نماز بداند. اگر این دانش نزد نمازگزار محقق شود، گام مهمی در خصوص حضور قلب در نماز برداشته شده است. حضور قلب یعنی قلب انسان در زمان انجام نماز نزد نماز باشد، در آنزمان مشغول به امر دیگری نباشد که او را از نماز غافل کند. ممکن است این حضور صورتهای مختلفی داشته باشد. کاملترین و بهترین نوع حضور قلب، این است که نمازگزار هر قول و گفتار و هر فعل و عملی را که در نماز انجام می دهد با توجه کامل باشد و بداند که همه این اعمال در نزد  خداوند ادا می کند. و خداوند او را می بیند و نمازگزار بر اوتوکل می کندوازاو برای انجام نماز چشم یاری و کمک دارد.
مهمترین وظیفه انسان مکلف  در نماز، توجه و حضور قلب و فهمیدن معنی و مقصد افعال و اعمال و اذکار و اقوال در نماز است. تفکر در اسرار آنان نردبانی است که ما را از پستی عوالم دنیائی ارتقا می دهد و وارد به جاده و صراط ملکوت می کند.