نردبان ملکوت 13

نماز و سجده
انسان مسجود فرشتگان است . در قرآن سوره ی حجر آیه 29 آمده است زمانیکه خداوند انسان را خلق کرد و از روح خود در او دمید فرشتگان او را سجده کردند . خداوند به فرشتگان گفت که می خواهد انسان را در زمین مقام خلافت الهی دهد و بر این بهترین مخلوق خود تبریک فرستاد.
اینکه خداوند در زمان خلقت انسان ملائکه را از کار خویش آگاه ساخت حاوی این نکته ی ظریف است که ادب بزرگان نسبت به افراد پیرامون خویش باید اینگونه باشد و بالاتر از آن خداوند اعتراض فرشتگان را استماع کرد و نقد آنان را مستدلاً پاسخ گفت و آنان را برحُسن کار خود اقناع ساخت تا جائیکه از میان مقربین الهی تنها شیطان بود که از سجده ی بر انسان استنکاف کرد و به رحمت الهی پشت کرد و تکبر ورزید . چنین مخلوقی که خداوند او را با قدرت ابداع بوجود آورد دارای کرامت ذاتی و فطری است .
نمازگزار وقتی به سجده می رود از لحاظ سمبلیک به هر آنچه موجود است پشت می کند و آنچه دیده می شود از نظر او پنهان می شود و این حالت جسمانی که در سجده ی او هست باید در باطن فعل او نیز تجلی کند. انسان ساجد در نماز خود غیر  خدا را پشت سر می نهد و چشم خود را بر هر چه موجود است می بندد در این حالت نمازگزار در اوج خلوت و تنهائی خود عالیترین نمونه ی عبادت و اطاعت را به نمایش می گذارد . تنها وضعیتی که رکوع و سجود با کرامت انسان ناسازگاری ندارد همین رکوع و سجودی است که در نماز و عبادت در مقابل پروردگار خود دارد  و هر رکوع و سجود دیگری در مقابل هر مخلوقی غیر از خداوند الحاد و شرک و حرام است . همانطور که امام (ع) فرموده اند: اگر انسانی در تمام عمرش یک بار سجده را به معنی واقعی خود انجام داده باشد زیان کار نخواهد بود . چنین نماز و سجده ای می تواند پله ایی برای صود به ملکوت باشد.