نردبان ملکوت 11

نماز و مکان

در اسلام تمام زمین مسجد است و به جای آوردن نماز در هر مکانی که طاهر و مباح باشد جائز است.اقامه نماز در مساجد ،خصوصاً مسجد الحرام و مسجد النبی (ص) علاوه بر ثواب از جایگاه خاصی نزد خداوند برخوردار است . با اینکه تمام زمین نسبت به خداوند یکسان است ولی چرا  کعبه و مسجد خانه ی خدا است؟ زیرا خداوند با این مکانها همان معامله و برخوردی دارد که ما انسان ها با خانه ی خود داریم.این اماکن محل ملاقات خدا با بندگان و مجلس انس و زیارت خود قرار داده است.ما در این مکانها با او سخن و صحبت و راز و نیاز می کنیم . مسجد تشریفات دعوت خدا از بندگانش را رسمیت می بخشد، همچنین بندگان آداب مهمانی و تشریفات آنرا به جا می آورند، و این موضوع بر جنبه ی تربیتی مسئله ی اقامه ی نماز می افزاید . مومنین با حضور در مسجد از احوال همدیگر آگاهی می یابند و بستر مناسبی فراهم می شود تا مفهوم «امت» تحقق عینی یابد. مسجد محل عبادت و تفکر و تعلیم و تعلم و مدرسه ی تربیت اسلامی است.پرداختن به امور دنیوی از سیاست و اقتصاد و جشن و عزاء در مسجد مناسب نیست. در دنیای مدرن امروزی محل پرداختن به سیاست احزاب و انجمن های سیاسی و پرداختن به اموراقتصادی در تجارت خانه ها وبازاراست.و جشن و عروسی در باشگاهها و عزاء در امکان مخصوص به خود برگزارمی شود..بزرگداشت ایام الهی از جمله مولود نبی (ص) و ائمه (ع) و عاشورا از موارد استثنائی است زیرا در راستای امور اخروی است.از امام صادق (ع) روایت شده است:" هر گاه به در مسجدی رسیدی،پس بدان که تو آهنگ سلطانی بزرگ و ملکی عظیم نموده ائی که بر بساطش جز پاکیزه شدگان ،دیگری پاننهد و برای مجالست او جز صدیقان و راست کرداران رخصت داده نشود. آن گاه که بر بساط او قدم نهی، بدان که اگر اندک غفلتی از تو سر بزند در خطری عظیم و پرتگاهی سهمگین قرار گرفته ائی و ...» پس مساجد باید پاک، تمیز و آراسته و از هر نوع پلیدی دور باشد . مساجد نباید بر روی قبور یا در محل آرامگاه و گورستان باشد خصوصاً آنکه بعضی از علماء گذاردن نماز در این مکانها را حرام می دانند.بر هر مسلمانی رعایت آداب ظاهری مسجد واجب است.قلب مومن، مسجد باطن و خانه ی خداست . قلب مومن نیز باید از هر نوع آلودگی دنیوی پاک باشد .کبر و غرور، حسد و رذ ائل و آلودگیهای پست اخلاقی وروحی وروانی نبایددرآن جا گرفته باشد. مومنی که با قلب سلیم و آرامش درون به نماز می ایستد ، نماز او نردبانی است که او را به ملکوت می رساند.