نردبان ملکوت۹

نماز و نیت
آدمی کارو اعمالی که انجام می دهد از سر قصد و انگیزه ای است.اشخاص در انجام افعال و یا ترک فعلی به منافع خود و متعلقین و وابستگانش نظر دارد.ملاک صحت انجام افعال عبادی نیت الهی آنست.آیا انجام آن برای ترس از خداویا جهنم وبه امید پاداش دنیوی ویا اخروی و کسب بهشت صحیح است؟
از رسول خدا(ص) روایت شده است که خداوند فرموده است: هر کس کار خیری انجام دهد و غیر مرا در آن کار شریک گرد اند، همه آن کار ازآن شریک باشد و من ازآن عمل بیزارم و بی نیازترین بی نیازان از شریک هستم.
از این حدیث می فهمیم ٰ نیت که باید صورت واحدی داشته باشدٰدرآن نباید شر ک و ریا،عجب و خودپسندی وارد شود.این معنی با خواسته ی انسان برای تامین منافع مشروع قابل جمع است.مثلا انسان نماز را برای خدا برپا می دارد ولی امیدوار است که نماز اورا از منکرات و زشتیها دور کند یا به واسطه ی آن رابطه اش با مردم مسلمان   تصیح شود.یا امید خیر و رحمت دارد اینها از مصادیق شرک و ریا نیست.اما اگر انسان نماز بخواند برای آنکه بدین وسیله کسب مال کند، موقعیت سیاسی خود را تحکیم ببخشد یا جلب رضایت رئیس یا پلیس یا امثال آن نماید مطمئنا شرک و ریاست واز آنجا که در نیت عبادت خللی ایجاد شده است، نماز وی باطل است.اصرار بر برگزاری نمازهایی که انگیزه ی شرکت کنندگان آن مادی و اقتصادی و سیاسی و امثال آنست بی فایده و شرعا غیر جایز است.این نوع اعمال هیچگاه ارزش تربیتی و عبادی ندارد و در پرورش اخلاق حسنه هیچگونه اثری نداشته،استمرار  و زایندگی ندارد.هدر دادن مال و وقت و کاری بی معنی است.نماز امری عبادی است که از مسلمان و مومن سر میزند،لذا امری بسیار شخصی است که در صورت جماعت آن نیز شخصی بودن آن محفوظ است اگر چه فایده اجتماعی نیز دارد.اگر کسانی علاقمند به نمازخوان شدن دیگران دارند باید بدانند که هدایت امری الهی است و قبل از هر چیز فرد باید معرفت و توحید و باورهای مذهبی در او تصیح شود کسیکه خداوند را در جایگاه اصلی خود شناخت به درگاه او نیاز خواهد آورد.چنین نمازی پله ی صعود به ملکوت است.